​• به جای دکمه خارجی از قیطان استفاده کنید
حضرت آیت‌الله‌‌ مرعشی نجفی قدس سره از سجایای اخلاقی بی‌شماری برخوردار بوده‌اند از جمله می‌فرمودند: «من از روز اولی که خودم را شناختم و روی پای خودم ایستادم، از البسه خارجی استفاده نکرده‌ام» و تا آخر عمرشان هم همین طور بودند و می‌فرمودند: «این یک راه مبارزه با استعمار و استعمارگران است». حتی یک وقتی من هنوز کوچک بودم، خیاط آمد و به ایشان گفت: آقا دکمه از خارج می‌آید و برای قبا ناچاریم از آن استفاده کنیم، ایشان اجازه ندادند و مدتی در این فکر بودند که چه بکنند، بعد یکی گفت بعضی از خانم‌ها در خانه از این قیطان‌هایی که به لب عبا می‌دوزند، شبیه دگمه درست می‌کنند و شما می‌توانید این را به خیاط بدهید و لذا لباس‌های ایشان هیچ‌وقت دگمه نداشت و از همین قیطان‌هایی که در داخل تولید می‌شد استفاده می‌کردند. (عقیقی بخشایشی، فقهای نامدار شیعه، ص 566)
فرزند مرجع بزرگ جهان تشیع حضرت آیت‌الله مرعشی نجفی قدس سره نقل می‌کند: «یکی از خصوصیات عملی آیت‌الله‌‌العظمی مرعشی نجفی این بوده که معظم‌له هیچ وقت از لباس‌های خارجی استفاده نکرده و این روش را مبارزه با استکبار می‌دانست و حتی موقعی که خیاط می‌خواست از دکمه خارجی برای لباس وی، استفاده کند، آقا اجازه نداد و از قیطان به جای دکمه در لباسش استفاده می‌کرد.
• 73 سال زندگی بدون جنس خارجی
مجاهد شهید حضرت آیت‌الله حاج شیخ محمدتقی بافقی(ره)  که برخورد وی با هر گونه منکری در شهر مقدس قم و در شهر ری زبانزد خاص و عام است.
این مرد بزرگ در مدت 73 سال عمرش به‌هیچ‌وجه از جنس خارجی استفاده نکرد و جز لباس کرباس و قدک اصفهان و یزد نپوشید. حتی عمامه‌اش هم کرباس بود. ظروف چینی و بلور خارجی استفاده نکرد و در منزلش جز ظروف مسی و سفالین پیدا نمی‌شد. از خوراکی‌های خارج از وطن مانند: قند و شکر و نبات نیز استفاده ننمود.
آیت‌الله بهاءالدینی قدس سره که از دوستان مرحوم بافقی (ره)  بودند در این زمینه می‌فرمایند: در وطن‌خواهی، نظیر ایشان مثل این‌که کم باشد به جوری که در سر تا پای ایشان از متاع و کالاهای خارجی خبری نبود، از عمامه و قبا و پیراهن و عبا و کفش. در تمام ضیافت‌هایی که از اهل علم می‌کرد غیر از اجناس ایرانی چیزی مصرف نمی‌کرد. آن زمان هنوز بساط قند و چای در ایران دایر نشده بود و از خارج می‌آوردند او به جای قند و چای، خرمای جهرم بین طلبه‌ها تقسیم می‌کرد با این‌که افطاری‌های خیلی مفصل می‌داد از برنج و خورشت و این‌ها ولی چای نمی‌داد. می‌گفت پول ما نباید از مملکت خارج شود و در جیب خارجی‌ها برود. حقیقت وطن‌خواهی را ما در ایشان دیدیم. از اموالی که در اختیار ایشان بود حاضر نبود غیر از ایران در جای دیگری مصرف شود. (سیری در آفاق، ص265)
آیت‌الله اراکی (ره)  هم که شخصیت حاج شیخ را می‌شناخته و از زهد ایشان مطلع بودند می‌فرمایند: پیش از این‌که آیت‌الله حائری به قم بیایند حاج شیخ محمدتقی بافقی؟رح؟ در قم بود و ایشان شخص برجسته‌ای بود؛ اول زاهد دنیا بود؛ از فرق سر تا نوک پا همه‌اش کرباس بود… در خانه‌اش عوض قالی زیلو بود و کاسه‌ها همه گلی حتی قاشق‌هایش چوبی؛ و چنان مهر و دوستی با طلبه جماعت داشت که معروف بود طلبه‌ها سر و رازی که نمی‌خواهند به مادرشان بگویند به حاج شیخ محمدتقی می‌گویند. (مفاخر بافق، ص50)
آقای علی‌اصغر فقیهی نویسنده تاریخ مذهبی قم در این زمینه می‌گوید: منزل ایشان نزدیک منزل ما بود. من شاهد بودم ایشان اصلاً از اجناس خارجی استفاده نمی‏‌کرد. سر تا پا کرباس می‏‌پوشید. عبا، قبا و پیراهن از جنس کرباس بود. چایی ایرانی با خرما یا توت خشک می‏‌خورد. از سماور حلبی و فنجان و قوری گلی که همه ساخت قم بود استفاده می‏‌کرد. مطلقاً از اجناس خارجی استفاده نمی‏کرد. خوراکش بسیار ساده بود. نان دوغ و کشک. (مجله کوثر، ص79)
• شهید آیت‌الله مدرس
هر زمانی که ایرانی عبای بهتری درست کرد، من از همان عبا استفاده می‌کنم
درباره سیره عالم ربانی آیت‌الله مدرس قدس سره در استفاده از تولیدات داخلی آورده‌اند: این عالم بسیار مقید به مصرف تولیدات داخلی و حمایت از تولیدکنندگان داخلی بودند؛ به ایشان ایراد می‌گیرند که چرا عبای کرباسی (نوعی پارچه درشت بافت و سنگین) می‌پوشید و عبای بهتری استفاده نمی‌کنید، ایشان می‌گویند هر زمانی که ایرانی عبای بهتری درست کرد، من از همان عبا استفاده می‌کنم؛ ایشان دیدگاهی اقتصادی داشتند که باید پای‌بند به قدرت اقتصادی خودمان باشیم و به‌هیچ عنوان به بیگانگان وابسته نباشیم؛ این موضوع در شرایط جامعه ما خیلی کاربرد دارد و باید تلاش کنیم که پیرو ایشان باشیم و سعی کنیم که کالای ایرانی استفاده کنیم و تولیدکنندگان هم کالاهای خوب و با کیفیتی را به مردم عرضه کنند که جای سؤال و شبهه نباشد.
حضرت امام خمینی رهبر کبیر انقلاب اسلامی درباره شهید آیت‌الله سیدحسن مدرس می‌فرمایند: «در آن وقت لباس کرباس ایشان زبانزد بود؛ کرباسی که باید از خود ایران باشد می‌پوشید.»