اینی که می‌بینید غربی‌ها در داخل کشورهای شرقی و اسلامی و آسیایی، اینهمه سعی میکنند شهوت‌رانی را رواج بدهند، برای چیست این؟ یکی از عللش همین است که میخواهند با این کار خانواده‌ها را متلاشی کنند تا فرهنگ این‌ها را تضعیف کنند تا بتوانند سوار اینها بشوند.
چون یک ملتی تا فرهنگش تضعیف نشود، کسی نمی‌تواند او را مهار کند، به دهان او دهنه بزند و سوار دوش او بشود و او را براند.
آن چیزی که ملت‌ها را بی‌دفاع میکند، دست اجانب اسیر میکند، از دست دادن هویت فرهنگیست.
این کار هم، با برهم‌خوردن بنیاد خانواده‌ها در جامعه، آسان میشود برای استعمارگرها و دشمن‌ها. ۷۷/۱/۲۶

 https://t.me/joinchat/BRcQGTupWraP0rhMEknrrw

قاضى ايجى و شارح كتاب وى جرجانى درباره آيه مباهله مى گويند:
شيعيان و هم فكران آن ها درباره برترى على عليه السلام دارى دو ديدگاه هستند:
نخست آن كه مواردى وجود دارد كه به طور اجمال به برترى وى اشاره دارد كه اوّلين آن ها آيه مباهله است.
آن ها به جمله (تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَكُمْ وَنِساءَنا وَنِساءَكُمْ وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ) اين گونه احتجاج مى كنند كه از لفظ «أَنفُسَنا»، نفس پيامبر صلى الله عليه وآله اراده نشده است، زيرا انسان نمى تواند نفس خود را فرابخواند.
بلكه منظور از اين لفظ، على عليه السلام بوده است; زيرا بر اساس اخبار و روايات معتبر، پيامبر صلى الله عليه وآله او را با خود همراه كرده است.
دوم آن كه نفس على عليه السلام، خود نفس پيامبر نبوده. پس روشن مى شود منظور اين است كه هر دو در فضل و كمال برابرند. تنها، فضيلت نبوت است كه على عليه السلام از آن برخوردار نيست و چون وى از هر لحاظ هم چون پيامبر است، برترين فرد اين امت به شمار مى رود.
گفته شده: منظور از لفظ «أَنفُسَنا» فقط على عليه السلام نيست، چون به صورت جمع به كار رفته، بلكه همه نزديكان پيامبر و خادمانى را كه در عرف، به منزله نفس ايشان هستند در بر مى گيرد.1

1 . شرح المواقف 8 / 367.

بررسى و نقد ديدگاه قاضى ايجى
پوشيده نيست كه قاضى ايجى و جرجانى بر دلالت آيه مبنى بر برترى مصداق «انفسنا» و حضور اميرمومنان على عليه السلام در قضيه مباهله اعتراف كرده اند. به اين معنا كه گفته اند: «اخبار و روايات معتبر، بر همراهى على عليه السلام با پيامبر صلى الله عليه وآله اشاره دارد و لفظ «أَنفُسَنا» بر برابرى دلالت مى كند».
ولى اين دو شخص پنداشته اند لفظ «أَنفُسَنا» افراد ديگرى را نيز در برمى گيرد. اما آنان سخن خود را با قاطعيت اعلام نمى كنند; بلكه با عبارت «گفته شده…» ديدگاه خود را ذكر كرده اند.
گويا كه خودشان نيز نادرستى ادّعاى خودشان را مى دانسته اند، به خصوص آن جا كه خادمان و همه نزديكان را مصداق «انفسنا» دانسته اند.
در نادرستى سخن اين دو عالم سنّى بايد گفت: پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله حتى عموى خود را با خود همراه نكرد. پس چطور مى توان گفت: منظور از «انفسنا» همه نزديكان و خادمان رسول خدا صلى الله عليه وآله باشد؟!!

منبع: سایت آیت الله سید علی حسینی میلانی

علماى شيعه، با آيه مباهله و اين كه پيامبر در جريان نزول اين آيه فقط على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام را فراخواندند بر امامت على عليه السلام استدلال مى كنند.

امام رضا عليه السلام و استدلال به آيه مباهله
شيعه، چگونگى دلالت آيه مباهله بر امامت على عليه السلام را از امام على بن موسى الرضا عليهما السلام فرا گرفته است.
سيّد مرتضى رحمه الله مى گويد:
از شيخ مفيد رحمه الله شنيدم كه مى گفت:
روزى مأمون به امام رضا عليه السلام گفت: بزرگ ترين فضيلت امير مؤمنان على عليه السلام در قرآن كدام است؟
امام رضا عليه السلام جواب داد: فضيلتى كه آيه مباهله بر آن حكايت دارد. خداوند متعال مى فرمايد:
(فَمَنْ حَاجَّكَ فيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَكُمْ وَنِساءَنا وَنِساءَكُمْ وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَى الْكاذِبينَ).1
هر گاه بعد از علمى كه به تو رسيده، كسانى با تو به محاجه و ستيز برخيزند، به آن ها بگو: بياييد ما فرزندان خود را دعوت كنيم، شما هم فرزندان خود را; ما زنان خويش را دعوت نماييم، شما هم زنان خود را; ما نفوس خود را دعوت كنيم، شما هم نفوس خود را; آن گاه مباهله كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم.
در پى نزول اين آيه رسول خدا صلى الله عليه وآله، حسن، حسين، فاطمه و اميرالمؤمنين عليهم السلام را فراخواند. آن ها به حكم خداوند متعال در جايگاه فرزندان، زنان و نفس ايشان قرار داشتند.
مشخص است كه هيچ يك از بندگان خداى سبحان برتر و شريف تر از رسول خدا صلى الله عليه وآله نيست. از همين رو مى بايست از كسى كه به حكم خداوند سبحان نفس رسول خدا صلى الله عليه وآله است، احدى برتر نباشد.
مأمون گفت: مگر نه اين است كه خداوند «أَبناء و نِساء» را به صورت جمع بيان كرده، ولى پيامبر تنها دو پسر و دخترش را فراخوانده است. چرا احتمال نمى دهيد كه منظور از «نفس»، خود ايشان باشد. بنابراين، آن چه گفتيد نمى تواند فضيلت اميرالمؤمنين عليه السلام را نشان دهد؟!
امام رضا عليه السلام در پاسخ او فرمود:
ليس بصحيح ما ذكرت ـ يا أمير المؤمنين! ـ وذلك أنّ الداعي إنّما يكون داعياً لغيره، كما يكون الآمر آمراً لغيره، ولا يصحّ أن يكون داعياً لنفسه في الحقيقة، كما لا يكون آمراً لها في الحقيقة، وإذا لم يدعُ رسول اللّه صلّى الله عليه وآله رجلا في المباهلة إلاّ أمير المؤمنين عليه السلام، فقد ثبت أنّه نفسه التي عناها اللّه تعالى في كتابه، وجعل حكمه ذلك في تنزيله;
اى اميرالمؤمنين! آن چه شما مى گوييد درست نيست; چرا كه دستور دهنده و دعوت كننده صرفاً به غير از خود مى تواند دستور دهد و او را به چيزى دعوت كند و درست نيست اين عمل را در مورد نفس خود انجام دهد.
با اين توصيف چون رسول خدا صلى الله عليه وآله در روز مباهله از بين اصحاب، تنها امير مؤمنان على عليه السلام را با خود همراه كرد، بنابراين، وى مقصود از نفس پيامبر صلى الله عليه وآله است كه خداى متعال در قرآن از او سخن گفته و شايستگى آن بزرگوار را براى مباهله اثبات كرده است.
مأمون گفت: پاسخ قانع كننده اى بود.2

1 . سورة آل عمران: 61.
2 . الفصول المختارة من العيون والمحاسن: 38.

شيخ مفيد و استدلال به آيه مباهله
شيخ مفيد، پس از بيان ماجراى مباهله مى گويد:
مباهله نجرانى ها با پيامبر صلى الله عليه وآله، نشان دهنده نبوّت انكارناپذير آن حضرت و فضيلت امير مؤمنان على عليه السلام است.
آيا نه اين است كه مسيحيان به نبوت پيامبر صلى الله عليه وآله اعتراف كردند و دريافتند كه نبايد با وى مباهله كنند؟
آن ها مى دانستند كه اگر مباهله كنند، گرفتار عذاب مى شوند و پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله نيز بر پيروزى و به شكست كشاندن آن ها با ارائه دليل و برهان اطمينان داشتند.
افزون بر آن، خداوند متعال با نزول آيه مباهله بر اين كه امير مؤمنان على عليه السلام نفس رسول خدا صلى الله عليه وآله بوده و در اوج فضيلت قرار دارد و در كمال و پرهيز از گناه همانند ايشان است، تأكيد ورزيده است.
خداوند متعال بر اساس اين آيه، حضرت على عليه السلام، همسر و دو فرزندش را با وجود سن كم، دليل و حجّت حقانيّت پيامبر صلى الله عليه وآله و دين ايشان قرار داد و چنين حكم نمود: حسن و حسين عليهما السلام، فرزندان، و فاطمه عليها السلام مصداق زنان ايشان است كه مى بايست در جريان مباهله به واسطه آنان حقّانيّت خود را ثابت كند؟!
در بين مسلمان هيچ كس از چنين فضيلتى حتى از فضيلت نزديك به آن نيز برخوردار نيست.
چنان كه گفتيم، اين فضيلت يكى از مناقب مختص به امير مؤمنان على عليه السلام به شمار مى رود.1

1 . الإرشاد فى معرفة حجج الله على العباد: 1 / 169.

ادامه »

جايگاه ويژه روز مباهله

اكنون شايسته است به جايگاه والاى روز مباهله نگاهى كنيم. سيد بن طاووس رحمه الله در كتاب اقبال بصالح الاعمال چنين مى نگارد:
بدان كه روز مباهله پيامبر صلى الله عليه وآله با مسيحيان نجران، بسيار عظيم الشأن بوده و از نشانه ها و كرامات بسيارى حكايت دارد.
از جمله اين آيات و نشانه ها مى توان به موارد زير اشاره كرد:
نخستين بارى است كه خداوند باب مباهله را براى اين ملّت گشود تا به هنگام انكار ادلّه و براهين، به مباهله اقدام نمايند.
نخستين روزى بوده كه در آن عزّت پيامبر و شوكت و جلال خداوندى بدين شكل به اثبات رسيد و اهل كتاب ضمن گردن نهادن به نبوّت و حاكميت ايشان، به پذيرش ذلّت و پرداخت جزيه ملزم شدند.
نخستين روزى بوده كه در آن پرده هاى قدرت الاهى و نبوى، مخالفان را فرا گرفت، كسانى كه معجزات پيامبر صلى الله عليه وآله را انكار مى كردند و همان كسانى كه با رسول خدا با دليل هاى عقلى و نقلى به مناظره مى پرداختند.
نخستين روزى بوده كه با انوار درخشان خداوندى حضرت محمد صلى الله عليه وآله اين گونه مورد تصديق قرار گرفت; چرا كه فاصله ميان دشمنان و نزديكان پيامبر صلى الله عليه وآله بر همگان روشن شد.
- روزى بوده كه در آن رسول خدا صلى الله عليه وآله مقام بلند اهل بيتش را نشان داد.
روزى بوده كه خداوند متعال به بندگانش مى فهماند كه امام حسن و امام حسين عليهما السلام با وجود سن كم براى مباهله از صحابه پيامبر و مبارزان راه ايشان شايسته تر هستند.
روزى بوده كه خداوند متعال نشان مى دهد كه فاطمه عليها السلام، دختر گرامى پيامبر براى مباهله از پيروان و افراد صاحب صلاحيت و برجسته وى، شايسته تر است.
روزى بوده كه خداوند متعال از اين موضوع پرده برمى دارد كه مولايمان على بن ابى طالب عليهما السلام نفس رسول خدا صلى الله عليه وآله و از جوهره ذات اوست، صفات و اراده او صفات و اراده اوست و اگر چه ظاهرشان متفاوت است، اما فضايلشان از هر جهت يكى است.
روزى بوده كه نشان داده مى شود دعوت نشدگان به مباهله نسبت به آن ها كه صلاحيت حضور نشر نشانه هاى خداوندى را دارند، از مقام پايين ترى برخوردارند.
روزى بوده كه در اخبار و روايات موثق و مورد اعتماد، تا پيش از اسلام روزى به مانند آن را نيافته ايم.
روزى بوده كه زبان مدعيان بند آمده و منطق صاحبان رأى، آن ها را واداشته تا اذعان و اعتراف كنند كه خداوند متعال، اهل بيت پيامبر عليهم السلام را از تمام بندگان و مؤمنانى كه صلاحيت مباهله ندارند، برتر مى داند.
روزى بوده كه حقانيت دليل ها و برهان هاى راستگويان اثبات گشت; همان كسانى كه خداوند متعال در قرآن كريم امر نموده تا مردم از آنان پيروى كنند.
روزى بوده كه خداوند جليل از عصمت هميشگى اهل بيت پيامبر عليهم السلام كه در مباهله شركت كردند، پرده برمى دارد.
روز مباهله حقانيّت نبوّت و رسالت پيامبر صلى الله عليه وآله را بهتر از جريان تحدّى و مبارزطلبى با قرآن، اثبات مى كند; زيرا كسانى كه پيامبر صلى الله عليه وآله آن ها را به آوردن مثل قرآن به مبارزه طلبيد در مقام بهتان گفتند:
(لَوْ نَشاءُ لَقُلْنا مِثْلَ هذا);1
اگر بخواهيم كتابى مثل همين قرآن مى آوريم.
در حالى كه در روز مباهله، منكران در پى ظهور دليل ها، برهان ها و نشانه هاى نبوّت پيامبر، به جهت عجز از مباهله با ايشان، از انكار رسالت خوددارى كردند.
روزى بوده كه خداوند متعال به واسطه آن، آتش جنگ را خاموش و مسلمانان را از گرفتارى و سختى پيكار و به خطر انداختن روح و جانشان نجات داد.
خداوند متعال اين كار را به خاطر شرافت كسانى انجام داد كه در جريان مباهله حاضر شدند و به صفات خداوندى آراسته بودند.
به راستى گفتار، زبان، دل و قلب به ناتوانى از بيان كمالات اين روز اعتراف كرده است.2

1 . سوره انفال: آيه 31.
2 . الأقبال بصالح الأعمال: 514.

منبع: سایت آیت الله حسینی میلانی

اينك به نقل شمارى از روايات كه نزول آيه مباركه مباهله را در شأن حضرت على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام بيان مى دارند و حافظان حديث، آن ها را با ذكر سند، در كتاب هاى معتبر آورده اند مى پردازيم.

به روايت ابن عساكر
ابن عساكر دمشقى با سندى و ابن حجر عسقلانى از طريق دارقطنى، از ابوطفيل اين گونه روايت مى كنند:
امير مؤمنان على عليه السلام در جمع حاضران در شوراى خلافت با بيان برخى از فضايل و مناقب خود، بر آن ها احتجاج نمود، از جمله به آنان فرمود:
نشدتكم بالله، هل فيكم أحد أقرب إلى رسول الله صلّى الله عليه وآله1 في الرحم ومن جعله رسول الله صلّى الله عليه وآله نفسه وأبناءه أبناءه ونساءه نساءه غيري؟
قالوا: اللهمّ لا;2
شما را به خدا سوگند، آيا در ميان شما كسى هست كه در رابطه خويشاوندى خود، نزديك تر از من به رسول خدا صلى الله عليه وآله باشد و ايشان، او را نفسِ خود، فرزندان او را فرزندان خود و زنان او را زنان خود ـ جز من ـ دانسته باشد؟
همه گفتند: نه به خدا.
گفتنى است كه اين اقدام حضرت على عليه السلام را بسيارى از علماى شيعه و سنّى با ذكر سند از ابوذر و ابوطفيل نقل كرده اند.
از جمله اين روايان، مى توان به حافظانى هم چون دارقطنى، ابن مردويه، ابن عبدالبرّ، حاكم نيشابورى، جلال الدين سيوطى، ابن حجر مكّى و متّقى هندى اشاره كرد.

1 . به رغم اين كه در منابع اهل سنّت درود و صلوات پس از نام مبارك پيامبر خدا صلى الله عليه وآله به صورت ناقص (ابتر) آمده است، ما طبق فرمايش حضرتش، درود و صلوات را به صورت كامل آورده ايم.
2 . تاريخ مدينة دمشق: شرح أمير المؤمنين عليه السلام: 3 / 90، حديث 1131، الصواعق المحرقه: 239.

ادامه »