آنچه که ابراهیم خلیل الله ! ابوالانبیاء , نواده ی نوح علیه السلام

و نیای بزرگ محمد صلوات الله علیه و آله را بت شکنی نامدار نمود ,

آنچه که ابراهیم را گلستانی در دل زبانه های آتش نمود ,

آنچه که ابراهیم را از قربانگاه فرزند با سربلندی وسلام الهی خارج نمود

نبود جز فرمانبرداری.

تمام عظمت و تبَختُر انبیاء و اولیاء الهی در اطاعت ایشان بود.

ابراهیم “مطیع” و “تسلیم” محض بود .

آنجا که بر بالای منا نجواهای شیطان را با سنگ دور می کرد ."برگردم وجواب هاجر را چه بدهم؟ آیا چون کنعانیان انسانی را قربانی کنم؟ پیامبر بی ذریه ! فرزند بی سر را می خواهی چه کنی ؟اسماعیل پاره ی تن من …..هاااا به کجا می کشی ام خوب من ؟ !!”

ابراهیم لبیک گویان دست وپای فرزند مطیع را بست ؛ صورت او ، نگاه های زیباو دلفریب او را بر خاک برگرداند…
و….
چه عشق بزرگی است ، عشق انبیاء به خدای با عظمت !

بی عشق و فرمانبری چه حاصل از بندگی ؟

چه انسان ها که رمی جمرات کردند و به خانه ی شیطان ،قرین خود برگشتند!

چه لبیک ها که لقلقه ی زبان بود!

چه قربانی ها که خدمتی ارزشمند محسوب نشد !

عید قربان , در رهایی از تعلقات دنیوی است … تا کاری شود کارستان !

وقتی خدای بندگی ، نفس است ،چه جای خدا پرستی !!

باید طناب دار را به گردن دلخواه ها و موانع نفسانی انداخت و از حریم دل بیرون آورد!

ای بسا خداوند بهترین ها و زیباترین ها را بشارت دهد .

Howzehir@