?معنی حدیث‏ «حبّ علی بن ابی طالب حسنة لا تضرّ معها سیئة» این است که محبت علی(ع) حسنه‌ای است که مانع ضرر زدن گناه می‌شود، یعنی مانع راه یافتن گناه می‌شود؛ معنایش آن نیست که جاهلان پنداشته‌اند و آن اینکه محبت علی(ع) چیزی است که هر گناهی که مرتکب شوی بلا اثر است.

?برخی از دراویش از طرفی دعوی دوستی خدا دارند و از طرف دیگر از هر گناهکاری گناهکارترند، اینان نیز مدّعیان دروغگو هستند. امام صادق(ع) می‌فرماید: «تعصی الاله و انت تظهر حبّه‏ هذا لعمری فی الفعال بدیع‏ لو کان حبّک صادقا لاطعته‏ انّ المحبّ لمن یحبّ مطیع‏؛ خدا را معصیت می‌کنی در حالی که مدّعی محبت او هستی! به جانم قسم که این کار، در میان کارها، شگفت‌آور است. اگر محبت تو راستین می‌بود او را اطاعت می‌کردی، زیرا طبیعی است که هر دوستی مطیع دوست خویشتن است».

?دوستان واقعی امیرالمؤمنین(ع) همواره از گناهان دوری می‌گزیده‌اند؛ ولایت آن حضرت نگاه‌دارنده از گناه بوده است نه تشویق کننده به آن. امام باقر(ع) می‌فرماید: «ما تنال ولا یتنا الّا بالعمل و الورع؛ به ولایت ما نتوان رسید جز با عمل نیک و پرهیزکاری و دوری از گناه».

? استاد مطهری، عدل الهی، ص۳۰۸

?کانال رسمی «بنیاد شهید مطهری»?
motahari_ir@