?اساس فكر شيعه در مسئله امامت با فكر اهل تسنن مختلف است و اين دو فكر از ريشه با يكديگر اختلاف دارند. لهذا به اين صورت درباره اين مسئله بحث كردن كه ما قائل به امامتيم، آنها هم قائل به امامت، ولى شرايط امامت از نظر ما و آنها متفاوت است، اساساً درست نيست. چون آن چيزى كه شيعه به نام امامت معتقد است، غير از آن چيزى است كه آنها به نام امامت معتقدند.

?كما اينكه مسئله‌اى كه به اين شكل طرح مى‌شود كه آيا امامت به نصّ است يا به شورا يعنى آيا امام را پيغمبر بايد تعيين كرده باشد يا مردم بايد او را انتخاب كنند نيز به اين صورت صحيح نيست، زيرا آنچه شيعه در باب امامت مى‌گويد و مى‌گويد به نصّ است، غير از آن چيزى است كه اهل تسنن مى‌گويند و مى‌گويند به شوراست.

?نه اينكه درباره يک چيز بحث مى‌كنند و يكى مى‌گويد آن چيز به نصّ است و ديگرى مى‌گويد همان چيز به شوراست. در واقع بايد چنين گفت كه در نظر شيعه مسئله‌اى به نام امامت مطرح است كه اهل تسنن از اساس آن را قبول ندارند نه اينكه در شرايطش با آنها اختلاف دارند. درست مثل مسئله نبوت است در مقابل منكرين نبوت.

? استاد مطهری، امامت و رهبری، ص۸۶-۸۵

#گزیده_کتاب
?کانال رسمی «بنیاد شهید مطهری»?