امام در وصیتنامه خود فرموده‌اند در منى ده سال براى من مجلس گریه و روضه بگیر*، البته آن زمان روضه نمى‌گفتند اما امام باقر علیه السلام فرموده بودند، پول لازم براى ده سال را گذاشته‌اند تا ایشان شیعیان و دوستان و دوستداران امام را دعوت کنند و اشک ماتم بر فقدان حضرت باقر العلوم النبیین بریزند.
این وصیت سه وجه‌ تأمل برانگیز دارد، اول! برگزارى عزا براى فردى تا ده سال یاد او را زنده نگه مى‌دارد و آن فرد اگر متوفاى قابلى باشد در ذهن‌ها نهادینه مى‌شود، دوم! چه بسا ایشان مى‌دانست و عمد داشتند که این کار باعث مى‌شود به شکل تلقائى یا بهتر بگویم خودکار سال یازدهم و دوازدهم برگزار خواهد شد. سوم! مى‌فرماید مجلس عزا و گریه چرا چون مردم تجمع کنند بالاخره یکى از میان جمع بر مى‌خیزد مى‌پرسد چرا گریه مى‌کنید که در این پرسش‌ها، زمینه مهیا مى‌شود تا بگویند امام ما را کشتند و شهید کردند! داستان را بگویند تا همه بدانند ده سال قبل یا نه سال قبل امام را مظلومانه به شهادت رساندند که با اندکی تأمل افراد در این مورد، سؤالی در اذهان ایجاد می‌شود که همین کافی است.

*فروع کافی ،ج5 ،ص 70